『عشــ ـ ــق یھــــویــے』

کارگری ذلیل و بدبخت بیدم

مثله جنازه ای شوون تخت بیدم

چاره نبی واس همه جا کار کنم

تا سر برج یه قسطه اوسار کنم

هونه نداشتیم ز خومون جل بیدیم

سال که تموم بدینه منزل بیدیم

من همی مستاجری و بیکسی

شانس مو هم عاشقی از ره رسی

دودر همسایه به داس بنگ ازی

ناز صداس هی به دلم چنگ ازی

ز لا بلوک به هونسون نیشتم

تا دیدومس یه گنج زردی گشتم

مثله یه ماری پهته خردم بخوم

بس خارنیمس خینی اوی پوی جووم

یه کرفی گم به دودر و بعد به خم

دی اسی ابیم ای خدا وا چه گم

دام که دیدم لیکنی و می بری سیم

وی گو کرم چته زیدته گژدیم

به دام گودم کاش مونه گژدیم بزی

زینه اخوم مجردی تا به کی

دام گو بگو کینه اخوی من دوتهم

چی به مو نیگوی توخوگوی داتو نهم

اهی کشیم،پشتومه زیم به دیوار

ز لا بلوک به دام گودم یو زیم دار

دام گو ای لقمه هو سی تو درشته

ای دودرو دی مدرکی نهشته

فوق لیسانسه نم چه داره دایه

ای دودرو کرم سی خوس خدایه

به خم گودم بخته بهوم شیر دام

ار یو نبو زینه مو وادست نیام...

∷∷∷∷∷∷∷∷∷∷∷∷∷∷∷

∵∴شعر:مهران سلیمانی∴∵